Το καλοκαίρι πλησιάζει και τα αγαπημένα μας φρούτα ψάχνουν και αυτά να βρούν την δική τους ξεχωριστή ετυμολογική προέλευση.

Άραγε το ροδάκινο, το πεπόνι, το σταφύλι, το καρπούζι και το σύκο λέγονταν έτσι ανέκαθεν;

Ροδάκινο: Η μορφή που έχει η λέξη σήμερα είναι η απλοποιημένη γραφή του μεσαιωνικού "ρωδάκικο", από το μεταγενέστερο "δωράκικον", με προέλευση το λατινικό "duracinum". "Durus" στα λατινικά σήμαινει "σκληρός-στερεός" και "acinus" σημαίνει "ρώγα" (κυρίως σταφυλιού). Υπάρχει ωστόσο και η εκδοχή που μας παρουσιάζει ο Γ. Μπαμπινιώτης με πιθανότερη την αναγωγή της λέξης στο κύριο όνομα της πόλης "Dyrrachium" (Δυρράχιον).

Καρπούζι: Η ελληνική ονομασία ήταν "σίκυς ο υδροπέπων" ή απλά "υδροπέπων" αλλά για προφανείς λόγους δεν επικράτησε, με αποτέλεσμα το τούρκικης προέλευσης "karpuz" να δώσει στη λέξη τη σημερινή της μορφή.

Σταφύλι: Το μεσαιωνικό "σταφύλιν", από το ελληνιστικό "σταφύλιον", υποκοριστικό του αρχαίου "σταφύλη" που σήμαινε: ο καρπός του αμπελιού, το αμπέλι.

Σύκο: Το "σύκον" της αρχαίας ελληνικής ήταν ο καρπός της "συκέας". Η λέξη όπως και η αντίστοιχη λατινική "ficus", αποτελεί δάνειο από κάποια αρχαία αιγαιακή ή μικρασιατική γλώσσα.

Πεπόνι: Η λέξη είναι μεσαιωνική και προέρχεται από το ελληνιστικό "πεπόνιον", υποκοριστικό του αρχαίου "πέπων", που σημαίνει: ώριμος, μαλακός, γινωμένος (για καρπούς). Το αρχαίο ρήμα "πέσσω" της ίδιας ρίζας σημαίνει: βράζω, μαγειρεύω, μαλακώνω, ωριμάζω , "πεπτός" είναι ο μαγειρεμένος και "πέψις" είναι η πέψη η χώνεψη.

#Ετυμολογία #ΛέξειςΔάνεια