Οι πιο γνωστοί ελληνικοί χοροί από γλωσσική σκοπιά.
Χασάπικο
Ετυμολογία: χασάπης (< τουρκ. kasap) + παραγωγικό επίθημα -ικός.
Ο βυζαντινός πρόγονός του είναι ο περίφημος μακελλαρικός χορός (< μακελλάρης = χασάπης, κρεοπώλης). Η λέξη θεωρείται γλωσσικό αντιδάνειο, καθώς τα λατινικά macellarius (κρεοπώλης) και macellum (κρεοπωλείο) αποτελούν μεταγραφή στη λατινική της αρχαίας ελληνικής λέξης μάκελλον (σφαγείο κρεοπωλείο)
Ζεϊμπεκικο
Λαϊκός αυτοσχεδιαστικός χορός, πιθανότατα μικρασιατικής καταγωγής.
Η λέξη έχει τούρκικη προέλευση: zeybek και σημαίνει «όνομα τουρκικής φυλής, κατοικούσης στα περίχωρα της Σμύρνης και της Προύσης» και Zeybek Kiyafeti (ενδυμασία Ζεϊμπέκου) που φέρουν οι εύζωνοι στρατιώτες, για τους Ελληνες του Αϊδινίου και ιδιαίτερα της Λέσβου.
Οι ζεϊμπέκηδες αποτελούσαν πληθυσμό της επαρχίας του Αϊδινίου της Μικράς Ασίας κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος προερχόταν από εξισλαμισμένους Έλληνες και διατηρούσε ήθη ιδιαίτερα και αντίθετα προς τη μουσουλμανική ορθοδοξία.
Μπάλ(λ)ος
Νησιώτικος αντικριστός χορός
Ξένη λέξη: ιταλ. ballo, γαλλ. bal.
Η λέξη ανάγεται στο ρήμα της λατινικής γλώσσας ballo, -are (χορεύω), το οποίο προέρχεται από το αρχαίο ρήμα βαλλίζω.
Τσάμικο
Παραδοσιακός κυκλικός χορός της Ρούμελης.
Η λέξη ετυμολογείται από το εθνικό όνομα Τσάμης.
Τσάμηδες αποκαλούνταν κατά την Τουρκοκρατία οι κάτοικοι και ειδικότερα αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι της Τσαμουριάς, περιοχής της Θεσπρωτίας.
Το όνομά του οφείλει πιθανόν στον ποταμό Θύαμι που διαρρέει την περιοχή.
Comments